.
.
เดินมาไกลมากเลยนะ
จากเมื่อก่อน
.
.
ขี้เกียจเขียนไดอารี่เฉยเลย
คิดถึงตัวเองเมื่อก่อนที่ขยันเขียนแบบเอาเป็นเอาตาย
รู้สึกเหมือนเด็กผู้หญิงคนนั้นหายไปแล้ว
ไม่รู้ว่าเธอหายไปเมื่อไหร่ แต่ที่รู้ๆเลยคือเราเรียกเธอกลับมาไม่ได้แล้ว
วันนี้เหนื่อย เมื่อวานก็เหนื่อย วันก่อนหน้านี้ก็เหนื่อย
เหมือนความสุขเล็กๆน้อยๆของเราหายไปพร้อมเด็กผู้หญิงคนนั้น
เมื่อก่อนเคยคิดอยากเป็นอิสระด้วยคำว่า 'โตขึ้น'
แต่พอได้โตขึ้นจริงๆ คำนี้เป็นแค่คำที่เราใช้พูดถึงสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง
เราพาตัวเองเดินมาในทางที่ต้องแลกด้วยการเสียเวลา
เสียเวลาที่จะได้นอนโง่ๆอยู่บ้าน
ออกไปเล่นกับเพื่อน นัดแฮคเอ้าท์กัน
ไม่มีเวลาได้นอนอยู่บ้านแบบเต็มอิ่ม
ไม่มีเวลาแม้กระทั่งนั่งมองหน้าพ่อแม่
ไม่มีเวลาถามไถ่ว่าเขาเป็นยังไง ถึงปกติจะไม่ค่อยถามก็เถอะ
ไม่มีเวลาทำสิ่งที่เรารัก ที่เราต้องการ
เหนื่อยยังไงไม่รู้
เหนื่อยแบบอยากวางและพอ แต่ทำไม่ได้ ทุกอย่างมัดเราไว้
เหมือนโดนยัดเยียดทั้งๆที่เราเลือกเอง
.
จริงๆอาจเป็นเพราะเราเหนื่อย เราเริ่มท้อแล้ว
เราเลยเลือกมองในแง่นี้ ทำให้ตัวเองหมดไฟ หมดกำลังใจ
กับการทำอะไรให้ที่แห่งนี้ และไม่เข้าใจว่ามันจะอะไรกันนักหนา
จำเป็นมากขนาดนี้เลยหรอ ไม่มีความสุขแล้ว
เหมือนทำส่งๆเพื่อจะได้จบๆกันไป
เฮ้อ
Comments
Post a Comment